6 months being a #momlife
6 maanden, nooit geweten dat ze zo snel konden gaan. Het voelde al een rollercoaster met ups en downs. En dat wil ik graag met jullie delen, hoe ik uit de achtbaan ben gekomen.
Nou, we starten dus niet in de Efteling, maar in het ziekenhuis. Want daar is Fiene geboren en heeft ze ook haar eerste nachtje door gebracht. We hebben in de kraamweek veel zorg gehad van onze kraamhulp (daar heb ik een aparte post over geschreven) en daarna sta je er gewoon z'n tweeën voor.
Bestaat er een handleiding voor het opvoeden van een baby?
Ik denk dat het zeker heeft geholpen bij ons dat wij vrij nuchtere personen zijn allebei. Als Fiene even ging huilen sprong ik niet gelijk van de bank af ( dit kon ook niet want dan sprongen de hechting er ook gelijk uit) en werd hysterisch. Eigenlijk ben ik dat ook nog maar vrij weinig geweest. Er zijn zeker momenten geweest dat ze het op een krijsen heeft gezet en ik mijn moeder belde omdat ik het even niet meer wist. De eerste keer kan ik me nog goed herinneren. Ze lag in de box en ze was eerst beetje aan het jammeren en daarna werd het steeds erger. Ze had al een flesje gehad, in bad geweest en een schone luier. Dus dan maar heen en weer lopen en lekker kroelen, maar dat maakte het alleen maar erger. Na een tijdje kwamen mijn moeder en ik er achter dat ze een allergische reactie had van het wollenpakje dat ze aan had. Heel haar beentjes waren rood, dus ze had natuurlijk mega jeuk. Sorry Fien!
Flessen om de 3 uur, dan vliegt je dag echt zo voorbij. Ik vond het dan ook heel fijn dat we een uur konden gaan opschuiven. Dan heb je toch net meer aan je dag en ga je sneller de deur uit. Dat vond ik in het begin nog wel een dingetje, op pad met een baby. Alles inpakken, er voor zorgen dat je niks vergeet en maar hopen dat ze het niet op een krijsen gaat zetten. Toen ze echt nog heel klein was sliep ze nog heel veel overdag, dus toen sliep ze ook nog veel in de wagen en bleef ze wel lekker stil. Nu is ze wat vaker wakker en als ik dan bijvoorbeeld bij Simon op de voetbal ga kijken en ze laat zichzelf even horen, op een niet zo gezellige manier voel ik me echt een beetje ongemakkelijk. Dan wil ik ook zo snel mogelijk naar huis, want heb dan heel snel het idee dat iedereen zich er aan irriteert dat Fiene huilt. Mijn vriendinnen zeggen wel dat ik dat los moet laten, maar na 6 maanden is me dat nog steeds niet zo gelukt.
Tijd voor mezelf is wel een dingetje soms. Ik denk dat elke moeder zich er wel in kan vinden dat je jezelf snel aan te kant zet en alles voor je kind doet. Natuurlijk is dat goed, maar ik heb wel ondervonden dat ik ook echt nog wel me-time nodig heb. Even wat anders dan luiers, flesjes en het huishouden. Soms kwamen de muren echt op me af en moest ik even alleen naar buiten ( Lola mocht dan wel mee). Ik ben al een weekendje weg met de meiden geweest en Fiene is nu al 2 nachtjes bij oma blijven slapen zodat wij een avondje weg konden. Tijd voor je zelf is zeker belangrijk, want het vergt veel energie een kleine baby. Een geluk voor ons is dat Fiene al heel snel doorsliep, we hebben een periode gehad van 2 weekjes dat ze 2 x 's nachts wakker werd. Echt, respect mama's en papa's die er midden in de nacht nog steeds uit moeten! Maar tijd maken voor je relatie is zeker net zo belangrijk, het schiet er allemaal een beetje bij in. Bij ons dan.. En we hebben vanaf nu afgesproken dat we 1x keer in de maand samen iets leuks gaan doen. Ik voel me snel schuldig als ik Fiene wegbreng of iemand komt oppassen. Maar dat hoort er nou eenmaal bij, ze kan niet altijd aan me vast geplakt zitten ( navelstreng zit er in m'n hoofd soms nog aan vast).
6 maanden verder en ze lacht, eet hapjes, spuugt hapjes uit op je shirt, smeert hapjes in dr haar, ze rolt, ze wilt alleen nog maar zitten, ze heeft nog steeds die mooie blauwe ogen en ze is nog steeds mijn lieveling.
Hoe ik het heb gedaan/ervaren? Blijf geloven in je zelf (en je partner), zoek hulp als je het even niet ziet zitten en laat het allemaal over je heen komen. Maar vooral geniet, geniet en geniet want het is gaat veel te snel!
Liefs, Jeanine.
Volg je me al op instagram?
Nou, we starten dus niet in de Efteling, maar in het ziekenhuis. Want daar is Fiene geboren en heeft ze ook haar eerste nachtje door gebracht. We hebben in de kraamweek veel zorg gehad van onze kraamhulp (daar heb ik een aparte post over geschreven) en daarna sta je er gewoon z'n tweeën voor.Bestaat er een handleiding voor het opvoeden van een baby?
Ik denk dat het zeker heeft geholpen bij ons dat wij vrij nuchtere personen zijn allebei. Als Fiene even ging huilen sprong ik niet gelijk van de bank af ( dit kon ook niet want dan sprongen de hechting er ook gelijk uit) en werd hysterisch. Eigenlijk ben ik dat ook nog maar vrij weinig geweest. Er zijn zeker momenten geweest dat ze het op een krijsen heeft gezet en ik mijn moeder belde omdat ik het even niet meer wist. De eerste keer kan ik me nog goed herinneren. Ze lag in de box en ze was eerst beetje aan het jammeren en daarna werd het steeds erger. Ze had al een flesje gehad, in bad geweest en een schone luier. Dus dan maar heen en weer lopen en lekker kroelen, maar dat maakte het alleen maar erger. Na een tijdje kwamen mijn moeder en ik er achter dat ze een allergische reactie had van het wollenpakje dat ze aan had. Heel haar beentjes waren rood, dus ze had natuurlijk mega jeuk. Sorry Fien!
Flessen om de 3 uur, dan vliegt je dag echt zo voorbij. Ik vond het dan ook heel fijn dat we een uur konden gaan opschuiven. Dan heb je toch net meer aan je dag en ga je sneller de deur uit. Dat vond ik in het begin nog wel een dingetje, op pad met een baby. Alles inpakken, er voor zorgen dat je niks vergeet en maar hopen dat ze het niet op een krijsen gaat zetten. Toen ze echt nog heel klein was sliep ze nog heel veel overdag, dus toen sliep ze ook nog veel in de wagen en bleef ze wel lekker stil. Nu is ze wat vaker wakker en als ik dan bijvoorbeeld bij Simon op de voetbal ga kijken en ze laat zichzelf even horen, op een niet zo gezellige manier voel ik me echt een beetje ongemakkelijk. Dan wil ik ook zo snel mogelijk naar huis, want heb dan heel snel het idee dat iedereen zich er aan irriteert dat Fiene huilt. Mijn vriendinnen zeggen wel dat ik dat los moet laten, maar na 6 maanden is me dat nog steeds niet zo gelukt.
Tijd voor mezelf is wel een dingetje soms. Ik denk dat elke moeder zich er wel in kan vinden dat je jezelf snel aan te kant zet en alles voor je kind doet. Natuurlijk is dat goed, maar ik heb wel ondervonden dat ik ook echt nog wel me-time nodig heb. Even wat anders dan luiers, flesjes en het huishouden. Soms kwamen de muren echt op me af en moest ik even alleen naar buiten ( Lola mocht dan wel mee). Ik ben al een weekendje weg met de meiden geweest en Fiene is nu al 2 nachtjes bij oma blijven slapen zodat wij een avondje weg konden. Tijd voor je zelf is zeker belangrijk, want het vergt veel energie een kleine baby. Een geluk voor ons is dat Fiene al heel snel doorsliep, we hebben een periode gehad van 2 weekjes dat ze 2 x 's nachts wakker werd. Echt, respect mama's en papa's die er midden in de nacht nog steeds uit moeten! Maar tijd maken voor je relatie is zeker net zo belangrijk, het schiet er allemaal een beetje bij in. Bij ons dan.. En we hebben vanaf nu afgesproken dat we 1x keer in de maand samen iets leuks gaan doen. Ik voel me snel schuldig als ik Fiene wegbreng of iemand komt oppassen. Maar dat hoort er nou eenmaal bij, ze kan niet altijd aan me vast geplakt zitten ( navelstreng zit er in m'n hoofd soms nog aan vast).6 maanden verder en ze lacht, eet hapjes, spuugt hapjes uit op je shirt, smeert hapjes in dr haar, ze rolt, ze wilt alleen nog maar zitten, ze heeft nog steeds die mooie blauwe ogen en ze is nog steeds mijn lieveling.
Hoe ik het heb gedaan/ervaren? Blijf geloven in je zelf (en je partner), zoek hulp als je het even niet ziet zitten en laat het allemaal over je heen komen. Maar vooral geniet, geniet en geniet want het is gaat veel te snel!
Liefs, Jeanine.
Volg je me al op instagram?
Reacties
Een reactie posten