Kraamweek van onze klein Fiene.

Op 23 oktober 2018 was ze daar dan eindelijk. Bijna 2 weekjes te vroeg maar wat was dit meisje welkom. Ze kreeg de naam Fiene. Onze kraamtijd begon in het ziekenhuis, want ze moest worden gehaald met een vacuümpomp. Ter observatie moesten wij een nachtje blijven en thank god, mocht Simon ook blijven. Want ik was zelf helemaal gesloopt van de bevalling en had ook een knip gehad. Moet zeggen, is ook echt geen pretje. Ik ben dus eigenlijk in het ziekenhuis zo min mogelijk uit bed geweest en heeft mijn vriend samen met de verpleegster Fiene de eerste 24 uur verzorgd. 

De volgende dag mochten we naar huis want Fiene deed alles super goed dus geen reden meer om in het ziekenhuis te blijven. Ik kon amper lopen, maar was zó trots. We kwamen hier samen binnen en gaat gewoon met een kleine beeb naar buiten! Ondertussen hadden we al de kraamhulp gebeld en ze zou er ook gelijk aan komen. Zodat ze gelijk voor ons kon gaan zorgen. Ik had daar nog niet echt een beeld bij en vond dat dus ook best spannend. Vreemde mensen in ons huis vind ik sowieso niet zo veel, deze vrouw kwam 6 dagen lang. Zou ze aardig zijn? Zou ze lief zijn voor ons baby? Er ging zo veel door mijn hoofd. Maar dat stopte ik weg, want ik wilde alleen maar genieten van onze klein meid.

Toen we thuis kwamen waren we ongeveer 3 minuten met z'n drieën en daar was Riet. Ze heette Ria, maar we mochten haar Riet noemen. Het was haar laatste jaar als kraamhulp en haar mond stond geen minuut stil. Ze had wel de droge humor die wij ook hebben, dus de klik was er wel. Ik werd gelijk naar bed gestuurd en Fiene mocht in haar wiegje naast mij liggen. Simon en ik hadden zero ervaring met baby's en gelukkig kon Riet alles wel goed en duidelijk uitleggen. Simon  ging de dag erna gelijk weer aan het werk want het was druk. Maar ik kon nog steeds amper lopen, dus ik gaf er niet zo veel om. Alleen was het soms wel vervelend dat dan alle kraamvisite 's avonds komt en dan ben je allebei eigenlijk al gesloopt. Als er ooit een tweede mag komen (not soon) dan doen we dat zeker anders. 

Ik dacht eigenlijk; bevallen, dat doe ik ff. En dat heb ik ook gedaan, want ik heb maar een uur hoeven persen. Maar had wel hulp nodig met een vacuümpomp en een knip. En de nasleep van die knip had ik iets onderschat. Mensen, ik zou het noooooit meer doen. Dat heb ik heel veel gezegd de eerste dagen, vooral als ik van de wc kwam. Zou ik ooit nog normaal kunnen piesen? Riet vond dat alles er wel goed uitzag downstairs en omdat ik er zo veel last van had, adviseerde ze de hechtingen eruit te halen. Dat was de beste verlossing evá!!! Ik kon weer zitten ( op een heel zacht kussentje) en soort van schuifelen. Had ik toch maar wat dikkere billen gehad, waren toen mijn redding geweest. 

Dat waren trouwens ook leuke momenten, als de verloskundige langs kwam of de huisarts. Riet was natuurlijk al wat ouder en had veel ervaring met alles en dat liet ze ook goed merken tegenover hun. Zo zaten ze dus niet altijd op 1 lijn en zaten Simon en ik onze lach in te houden.  Wij bemoeien ons nergens mee. 

Booooobs! Die vergeet ik nooit meer en ik denk niemand meer die ze heeft gezien. Mijn boobs waren groot, groter, grootst en pijnlijk. Als ik kan bevallen, dan kan ik dit ook wel overleven dacht ik. Stond ik daar met bh aan in de douche, anders werden ze nog groter zei Riet. Ohja, Riet zei ook nog ff tegen Simon dat hij er wel een foto van moest maken, want zo worden ze nooit meer. Bedankt Riet, dat ik niet zo veel tiet heb van mezelf. Be-dankt. Ze kwam ook nog met het goede idee om koolbladeren in mijn BH te doen. Lag ik daar in bed, met koolbladeren in mn BH. Dit heeft ongeveer 10 min geduurd.. En ja helaas, onze Riet heeft gelijkt. Ze verdwijnen als sneeuw voor de zon, bye bye Pamela Anderson.

Tussen alle visite, kado's, knuffelen en kusjes geven aan onze dochter miste ik de buitenlucht. Ik kom heel veel buiten samen met onze hond en ik zat nu al 4 dagen binnen. Maar het was veeeelste koud om naar buiten te gaan met Fiene. Riet was er tussen 8 en 2 en als zij weg ging de laatste dagen ging ik op mijn pantoffels de tuin in. Dat voelde zó goed. Riet verwende ons enorm. Ook mijn vriend, die kreeg ook fruit in stukjes gesneden en zijn brood werd gedaan. Maar tussen al werkzaamheden door, stond haar mond dus never stil, geen seconden. Dus als Simon om boodschappen werd gestuurd (ja soms was Riet ook een beetje bazig), reed mijn vriend nog even daar langs en daar langs. Om even van zijn rust te genieten. Halló en ik dan... Maar ik lag in bed te meuren.. een week lang.

Hoe ik mijn kraamweek vond? Er is heel goed voor ons gezorgd en we hebben alles heel goed uitgelegd gekregen. Dikke complimenten voor mijn kraamhulp. Maar ik ben niet zo goed in niks doen, vooral als het moet. En dat moest nu ook, want ik had pijn en luisterde netjes naar Riet. Daarom was ik stiekem heel blij dat ik na een week weer eigen baas in huis was. Soms deed ik net iets te veel en dat voelde ik ook zeker aan mijn lichaam. Maar ik denk dat je overal van leert. Heel de weg van mama zijn is een leer pad en dat begint in je kraamweek. 

Maar voorlopig even geen kraamweek voor deze mama!

Liefs, Jeanine