Nóg 20 weken, mag ik al gaan puffen?

En dan nu over naar de volgende en laatste 20 weken van mijn zwangerschap van Fiene.

Wat ik er aan heb gedaan? Ik ben bij een osteopaat geweest, een bekkenspecialist, een fysio en ik heb nog acupunctuur geprobeerd. Maar niks hielp.. Er zijn tijden geweest dat ik het  echt heel zwaar heb gehad. Want hallo, ik was 23 jaar en ik voelde me 80. Door mijn rugpijn kon ik alleen maar liggen en kleine stukjes lopen. Zitten was hels. En probeerde ik ook zoveel mogelijk te vermijden. Er stonden in die zomer nog zo veel dingen op de planning die ik wilde doen zonder kleine beeb of zonder oppas te regelen. Er zijn avonden geweest dat ik alleen maar heb zitten janken omdat ik eigenlijk nog zo veel wilde doen maar niet meer kon op dat moment. Ook mijn relatie is op de proef gesteld. Van fulltime werken naar fulltime thuis zitten en niks kunnen doen was zo frustrerend en dat uit je dus echt op de mensen die het dichts bij je staan. Als hij een hele week had gewerkt en op vrijdag avond naar de kroeg wilde had ik daar totaal geen begrip voor. Want ik zit (ohnee lig) al heel de dag te wachten totdat hij thuis kwam en als hij daarna weer wegging zat ik weer alleen.  Je begrijpt dat het dus niet altijd even gezellig was. 

Zwangerschapsyoga? Dit zou ik toch nog wel kunnen? Zo dik was ik nog niet en wilde graag nog eens wat afleiding. De lerares was echt een te lieve vrouw en heeft echt geprobeerd het zo comfortabel mogelijk te maken. Na 2 lessen ben ik huilend naar het huis van mijn moeder gereden en toen kwam alles eruit. Ik kon niet eens mee doen met vrouwen die al op ontploffen stonden. Dat kwam zo hard aan dat ik er dus ook gelijk mee ben gestopt. Ik had het gevoel dat ik zo faalde, maar kon er zelf niks aan doen. 

Met de 20 weken echo kregen we te horen dat de verloskundige de kleur van de darmpjes niet vertrouwde. Ze wilde voor de zekerheid een extra echo laten maken in het ziekenhuis in Rotterdam. Natuurlijk ben ik zo stom geweest om te vragen wat samenhangt met 'een rare kleur' van de darmpjes. Het had gekund dat onze beeb het syndroom van down had. Het duurde een week voordat we naar Rotterdam konden, dus we hebben een week in spanning gezeten. Je hebt dan wel gelukkig een HELE week om er over na te denken. Wat gaan we doen als? als? De langste week ever, dat snap je dus wel. Maar alles was gelukkig goed. 

Er zijn ook zeker lichtpuntjes geweest in mijn zwangerschap. We zijn nog samen op vakantie geweest, wel rekening houdend met mijn rug. Maar ik was zó, zó blij dat ik even weg was uit huis. De muren kwam op me af! Vanaf  dat moment kon ik kleine Fiene ook in mijn buik voelen. Ik kon daar eindelijk een beetje genieten van mijn zwangerschap. Wat ook een heel groot lichtpunt is dat ik zo veel hulp heb gehad van iedereen. Mijn mama heeft alles gedaan wat ze kon doen, net als mijn vriendinnetjes. Het is zo vernederend om te zien dat je vriendinnen je wc komen schoonmaken, maar ook zó lief. Ik ben daar heel dankbaar voor.  En natuurlijk Simon, mijn steun en toe verlaat. Hij is de nuchterheid zelf, maar dat we dit samen hebben doorstaan.. Ja, diep respect voor deze gozer. 

De laatste weken heb ik op doktersrecept paracetamol mogen innemen. En zo veel mogelijk rust proberen te houden. In de laatste periode ging ik ook 1 keer in de week naar de fysio wat alles wel een beetje los kon maken.  Omdat ik vanaf week 35 heel erg last hard van harde buiken ben ik bloed gaan prikken en daar kwam uit dat mijn vitamine B12 heel laag was. Dus kreeg ik elke week 2 keer een shotje vitamine B12 in mijn kont geprikt. Daar ben ik wel echt van opgeknapt. Vanaf  mijn officiële verlof heb ik alles iets meer los kunnen laten en wat meer rust kunnen nemen. Ik kon gewoon niet los laten dat iedereen heel hard aan het werk was en ik verplicht op bed moest liggen. Na ongeveer 37 weken ging het iets beter, het leek net of wanneer de beeb steeds meer daalde de druk minder werd in mijn rug.  Dus ik riep nog heel hard de dag voordat ik ging bevallen;  nou, zo kan ik het nog wel even volhouden. En toen met 38 weken en 2 dagen kwam Fiene. 

Of ik het over zou doen? JA

Het was het allemaal waard.

Liefs, Jeanine.