De eerste 20 weken..

Het was 1 januari 2018 en het stripje werd zo hup in de prullenbak gegooid. Met het idee dat 2018 ons jaar zou worden, maar zou het wat langer duren no stress. Na 1 keer ongesteld te zijn geweest was het dus al raak, beide waren we lichtelijk in shock. Maar hé, je weet dat de kans bestaat dat het heel snel kan gaan. En ik hoorde mezelf nog zeggen; dit doe ik ff! Dat bleek dus anders te zijn.

De eerste 11 weken had ik nergens last van, maar kropen de weken wel voorbij. Want  wat wilde ik graag ons 'big news' delen. We organiseerde een avondje met alle vrienden bij ons. Ik had oreo-koekjes bestrooid met roze en blauw muisjes en liep daarmee de kamer in, iedereen was verrast en dat vond ik echt zo leuk. Na dat we het grote nieuws hadden gedeeld op zaterdag avond begon ik met spugen zondag ochtend. Dit heeft aangehouden tot ongeveer 20 weken. Maar het werd wel minder, want ik ben langs de huisarts gegaan voor medicatie.

Ergens in week 18 kreeg ik soms, wanneer ik bukte een kleine steek richting mijn rechter bil. Ik zag hier niet heel veel kwaads in want ja, dit was mijn eerste zwangerschap en stond er ook heel blanco in. Mijn collega gaf wel aan dit aan de verloskundige te melden wanneer ik weer een controle had. Na dat ik dit gemeld had, gaf de verloskundige aan eens naar een osteopaat te gaan. Om alles even te checken en er voor te zorgen dat het niet erger word. En bij toeval hadden wij een osteopaat dicht in onze vriendenkring en heb haar gelijk een berichtje gedaan of ik eens langs kon komen. Het werd dus niet minder, alleen maar erger... En nee, ik geef zeker niet de osteopaat de schuld, want zij heeft er alles aan gedaan om me te helpen.

Deze meid dacht dus nog even lekker van het weer te kunnen gaan genieten en samen met mijn schoonzusje te gaan skeeleren. Ik was hier ongeveer 19 weken zwanger en eigenlijk zag je nog steeds niks en de klachten waren in mijn ogen nog niet zo heel erg. Ik was ook nog niet bij de osteopaat geweest,  dus dacht ik doe dat wel even. Geen idee of dit er mee te maken had maar daarna werd het er niet beter op. 

Ik kreeg steeds meer pijn en die afspraak stond de week erna gepland. Dus ik ben daar naar toe gegaan en wat bleek; alles stond goed vast in mijn nek en rug. Maar dat kon eigenlijk niet de pijn verklaren die ik voelde. De enige oplossing was om een scan/foto te gaan laten maken, maar ze vertelde mij dat als je zwanger bent geen foto's mocht laten maken. Ik baalde enorm toen ik bij mijn huisarts kwam ergens in week 36 en ze me vertelde dat zij dat toen wel had willen doen voor me. Maar dat is achteraf.. 

 Wat ik er aan heb gedaan? Ik ben bij een osteopaat geweest, een bekkenspecialist, een fysio en ik heb nog acupunctuur geprobeerd. Maar niks hielp.. Er zijn tijden geweest dat ik het  echt heel zwaar heb gehad. Want hallo, ik was 23 jaar en ik voelde me 80. Door mijn rugpijn kon ik alleen maar liggen en kleine stukjes lopen. Zitten was hels. En probeerde ik ook zoveel mogelijk te vermijden. Er stonden in die zomer nog zo veel dingen op de planning die ik wilde doen zonder kleine beeb of zonder oppas te regelen. Er zijn avonden geweest dat ik alleen maar heb zitten janken omdat ik eigenlijk nog zo veel wilde doen maar niet meer kon op dat moment. Ook mijn relatie is op de proef gesteld. Van fulltime werken naar fulltime thuis zitten en niks kunnen doen was zo frustrerend. Ik werd gek van het idee dat dit nog wel even ging duren.. Als Siem thuis kwam van een dag werken en 's avonds eens naar de kroeg wilde, dacht ik; dan ben ik wéér alleen! Je begrijpt dus dat het in mijn zwangerschap niet altijd gezellig was. Maar still going strong ;)!

Zwangerschapsyoga? Dit zou ik toch nog wel kunnen? Zo dik was ik nog niet en wilde graag nog eens wat afleiding. De lerares was echt een te lieve vrouw en heeft echt geprobeerd het zo comfortabel mogelijk te maken. Ik vond het vooral fijn alles even achter me te laten voor wat het is en weg te zijn uit huis. Alleen ging de pijn me tegen staan. Na 2 lessen ben ik huilend naar het huis van mijn moeder gereden en toen kwam alles eruit. Ik kon niet eens mee doen met vrouwen die al op ontploffen stonden. Dat kwam zo hard aan dat ik er dus ook gelijk mee ben gestopt. Ik had het gevoel dat ik zo faalde, maar kon er zelf niks aan doen. 

Met de 20 weken echo kregen we te horen dat de verloskundige de kleur van de darmpjes niet vertrouwde. Ze wilde voor de zekerheid een extra echo laten maken in het ziekenhuis in Rotterdam. Natuurlijk ben ik zo stom geweest om te vragen wat samenhangt met 'een rare kleur' van de darmpjes. Het had gekund dat onze beeb het syndroom van down had. Het duurde een week voordat we naar Rotterdam konden, dus we hebben een week in spanning gezeten. Je hebt dan wel gelukkig een HELE week om er over na te denken. Wat gaan we doen als? als? De langste week ever, dat snap je dus wel. Maar alles was gelukkig goed. 

Benieuwd naar de andere 20 weken?
Deze komt eind deze week online!

Liefs, Jeanine.