8 maanden verder en een vriendin voor het leven erbij.

Joooe, daar is mijn maandelijkse mama-update.

Op dit moment zit ik lekker buiten te genieten, want het is eindelijk afgekoeld. Fiene is lekker in bad geweest na al dat zweten van vandaag en ligt heerlijk te snurken in dr bedje.

Weer een maandje verder en alweer genoeg mee gemaakt ( voor mijn gevoel dan). Ik besef me ineens dat mijn baby toch echt wel een eind zoek is en er een klein meisje voor heb terug gekregen. Ze eet goed haar boterhammetje op, eet stukjes fruit en eigenlijk alles wat los en vast zit. Van poffertjes tot frietjes, van kiwi's tot bananen en ga zo maar door. Waar is mijn baby heen die alleen maar haar flesje melk wilde? Het is wel echt mega gezellig om tussen de middag samen een boterham te eten, dat dan weer wel.

Op dit moment zit ik echt een stuk beter in m'n vel dan een paar weken geleden. Ik had heel erg last van stemmingswisselingen en wist even niet goed hoe ik verder moest, met alles. Zouden het toch nog een soort van hormonen zijn? Ik kon ook echt van niks meer genieten, zelfs niet van de kleine momentjes met Fiene. Soms denk ik ook dat het de invloeden van social-media zijn, het perfecte beeld bestaat niet maar word wel heel mooi gecreëerd. En dat wilde ik ook. Mijn leven moest en zou perfect zijn of in ieder geval worden en dat voelde als een loodzware taak. Na nachten niet slapen door het wakker liggen en piekeren toch maar besloten om bloed te laten prikken bij de huisarts. Aangezien mijn vitamine B12 in mijn zwangerschap erg laag was en ik daarvoor een kuur heb gehad, dacht ik dat het misschien daar aan zou liggen. De uitslag vertelde dat alles prima in orde met me was, dus nam ik de conclusie dat het echt in mn koppie zat. En dat moest er uit, zo snel mogelijk.
Het klikt heel gek, maar ik heb mezelf de tijd gegeven hiervoor. Kijken waar ik op dit moment gelukkig van word. Word ik er gelukkig van om elke dag na te denken; is dit het? of wat als ik deze beslissing had genomen? Nee, totaal niet. Ik weet ook nu dat ik de juiste beslissing heb genomen. Op dit moment wil ik er 100% voor Fiene zijn. Dus geen carrière-mom, maar een gezelligsheids mama. Een vriendin die er voor zorgt dat alles in huis op orde is en het voor iedereen (inclusief zichzelf) leuk maakt. Mijn huisarts heeft wel aangegeven altijd goed te blijven communiceren en vooral ook aan mezelf te denken. En dat ga ik doen, op dit moment ben ik begonnen met een mindfulniss-boek. Het is een 8-weekse cursus,  maar ik ga het doen op mijn tempo. En ik ga me inschrijven voor een fotografie-cursus, iets wat ik al heel lang wil. Oja en schrijven, dus jullie gaan weer meer van me zien.

En nu weer back tot basic, normaal ben ik dus écht niet zo'n emo-persoon. Maar ik wilde even laten weten dat ik het mama-zijn niet altijd even makkelijk vind, maar het met alles liefde doe. Ik wist trouwens niet dat ik zo veel liefde voor iemand kon hebben. Onze Fiene, alweer 8 maanden. Kruipen wilt ze heel graag, maar lukt nog niet echt. Alles pakken en voelen is wat ze wilt, ook aan je haar en oorbellen...
Ook ben ik begonnen met een plakboek voor Fiene. Al die leuke fotoshoots die we de afgelopen tijd hebben gedaan doen we natuurlijk niet voor niks! Ik ga ook nog een boek kopen voor alle andere foto's die ik zelf heb genomen. Gaat een lekker werkje worden om die allemaal uit te zoeken...

In deze maand drong het ineens tot me door; ik heb een dochter, maar ook een vriendin voor het leven erbij. Eigenlijk voelt het heel gek dat sommige dingen pas later tot je door dringen, maar wat voelt het goed. i love you Fiene to the moon and back.